20.01.1990 - Bu tarihin önemi benim için büyüktür...
Yazılarımı türkçe yazsam da asla bir azeri olduğumu inkar etmeyeceğim.Kendimi bu dilde ifade edebilmem,kendi milliyetimi inkar edeceğim anlamına gelmez. Sizin de bana bu konuda yardımcı olmanız,beni asla kendinizden uzaklaştırıp,yaptığımın yanlış olduğunu dile getirmemeniz beni mutlu ediyor.
20 Ocak hakkında çok fazla konuşmak istemiyorum.Çünkü biz o tarihin anınca genelde susarız.Neleri kaybettiğimizi düşünürüz.Ayrıca,konuşmanın anlamı olmadığını da bu seneler içinde kavradığımızdandır susmamız.Kayıplar çok fazla,ama her zaman dediğimiz gibi; Hayat devam ediyor.Kayıplarımız kalbimizde ve önümüzde upuzun yol...
Kardeşim de dahil,herkes bana kitabımda neden hiç kayıp yapmadığımı,karakterlerden birini bile olsa neden öldürüp olaylara heyecan katmadığımı sorup durur.Ben bu kadar ölümle yüzleşip,bu kadar kayıp yaşarken,daha fazla ne ölüm isteyebilirim ki?Kaybetmekten bu kadar korkan biri,kendi kitabında da olsa birini nasıl kaybetmeyi göze alır ki?
Şehitler ölmez...Yukarıdan bir yerlerden hep bizi izlerler muhtemelen...Ve huzursuz ruhları etrafımızda dolaştıkça biz de rahat nefes almamalıyız.Ama içten içe bütün söylenenlerin,verilen sözlerin,edilen duaların boşuna olduğunu biliyorum.Bunu yapanlar zaten içimizde.İsteyerek bizi bu hale getirdilerse,kendi elleriyle düşürdükleri bataklıktan bizi nasıl çıkarmalarını bekleyebiliriz ki?
Bu umutsuzluğumu geçen seneki yazımda da dile getirmiştim,şimdi de söylüyorum.Umutsuzum,beni böyle yapanlar var.Bu yüzden umutsuzum...
20 Ocak hakkında detaylı bilgi almak isteyenler,buyurun...
Teşekkürler...
0 yorum:
Yorum Gönder