Ben Küçükken

Öncelikle bizi mimlediği için Deeptone'a çok teşekkür ederim.Çok tatlı bir mim.İlk önce bu mimi ben,sonra da Aslı yapacak.Bakalım neler olacak. :)

Aslında Deep'in beni de mimlemesine şaşırdım,yani ben hala küçüyüm.Ama yine de daha öncesini anlatmaya çalışacağım.Umarım beğenirsiniz. :)

Ben küçükken:
Ben küçükken siyah bir kedimiz vardı.Baya da büyüktü hani.Ne yalan söyleyeyim,biz öyle fazla hayvan bakan,hayvanlara düşkün bir aile olmadık.Kedi de dışarıdaydı zaten,sadece kedilere yiyecek verirdik ve kediler de bizim bahçeyi karargah haline getirirlerdi.Şimdi de iki tane var zaten.O siyah kedi de sonradan çıktı gitti.

Eskiden saçlarım çok kısaydı.Erkek gibiydim.Bir kız arkadaşım bana sesimin de erkek çocuk sesine benzediğini söylemişti.Gerçekten öyle mi?Ama saçlarımı zaman geçtikçe uzattım ve şimdi ultra uzun saçlarım var ve böyle giderse galiba Rapunzel'i sulu götürüp susuz getireceğim. :))

İnsanların arasında olmakla ilgili bir korkum vardı,hala da var.Yani kalabalıkta sıkıntılar basıyor,bir şeyler oluyor bana.Bu yüzden de eve misafirlerin gelmesinden hiç hoşlanmazdım.Gelir,benimle konuşurlardı ve beni sıkıntılar basardı.Ayrıca bir de beni öpmeleri yok mu?!OFFFFFFF!!! :/ Hala misafirler gelince sıkıntılar basıyor. :)

Annemin beni yedirmesini hala hatırlıyor.Utanç verici bir olay ama hiç bir zaman yiyemediğim bir yemek vardı ki, annem ölsem de o yemeği bana yedirmeye karar vermişti.Neyse ki, büyüdüm ve annem bana sevmediğim yiyecekleri yedirmeyi kesti. :/ :)

Küçükken Deep gibi benim de otobüslerde midem bulanır,kusardım.Hala da böyle.Annemler büyüyünce geçeceğini söylüyorlar.Hele bu ne ki?Ben küçükken sebepsizcesine gece gece kalkar,zırlamaya başlardım.Annemler ne istediğimi sorar,kızım neden ağlıyorsun derlerdi.O kadar ki, annem benim delireceğimi bile düşünmüş.Bir yerlere gittiğimizde varana kadar annemi saçını başını yolardım.Neyse ki, büyüyünce annemin korktuğu gibi bir şey olmadım.Yani,deli değilim değil mi? ;)

Doğduğumda kimse beni beklemiyormuş.Hayır,yani çocuk bekliyorlarmış da,kız beklemiyorlarmış ve hepsi sinirlenmiş.Ya,çok kızdım ya,bu kadar mı gereksiz bir çocuğum ben?Benim doğumuma tek sevinen ablam olmuş.Her zamanki gibi.Ve doğduğumdan beri benim en yakın arkadaşım da o zaten. :)

Ben pek de dışarı çıkmayı seven,gezip tozmak isteyen bir çocuk değildim.Hala da değilim.Ayrıca küçüklüğümüzden beri ve hala da babam dışarı çıkmayı pek sevmeyen biri olduğundan,bizim de dışarıda olmamız çok fazla yapılmayan bir aktivite haline gelmişti. :)

Benim hep diğer çocuklardan daha sakin bir çocukluğum olduğunu söylerlerdi.Yani,şimdi yakınlarımın çocukları gibi değilmişim.Mesela kuzenimin çocukları benim çocukluğumdan farklı bir çocukluk geçiriyorlar.Kendileri haylazlar konseyinde güzel bir yer kazanabilirlerdi.Ama benim garip ağlamalarım ve dışarı çıkmama sebebi krizlerim dışında Aslı ve benim gayet sakin ve terbiyeli bir çocuk olduğumu söylüyorlar.Bilmiyor,genlerimizden dolayı mı,her neyse,biz sakin bir şekilde büyüdük.Bize 'çocuğum,ona dokunma' denilmesine gerek yoktu,dokunulmayacağını biliyorduk zaten. :)

Küçüklüğümden beri ablamla birlikte dizi izlerdim.Evet,dizileri çok 'yakından' takip eder,jenerikten önce ekranda görünen 7+ yazısı ise umurumda bile olmazdı. :)

Rahat bir çocukluk geçirmiştim ben,hala da öyleyim.Annemle babam asla beni gerçek anlamda dövmedi.Yani,elbette bazen bana bağıranlar oluyordu,hangi çocuğa bağırılmamıştır ki.Ama hiç beni dövmediler.İyi ki de öyle olmuş.Çünkü şimdi geçmişime ait kötü hıçkırık sesleriyle dolu anıların olmasına dayanamazdım.Şimdi de çocukların dövülmesinden hoşlanmayan bir ailede yaşadığımdan,kendim de başka çocukların dövülmesinden rahatsız oluyorum. :/ :)

Sanırım bu kadar.Yani,benim çocukluğum hakkında anlatacak o kadar da uzun şeylerim yok.Ha bir de sürekli tutup attığım,daha yazmayı bilmediğim zamanlarda karaladığım bir sürü günlük isimli defter var ki çocukluğumdan beri günlük tutmaya bir hevesim vardı.Ama hiç öyle düzenli bir insan olmadığımdan,tuttuğum günlükler bir gün geliyor çöpü boyluyordu.

Yazmayı ve okumayı ablam sayesinde öğrenmiş,sayıları yazmayı ve sayı saymayı da öğrenmiş bir çocuk olarak anlatılmıştım hep,annemin gururla konuştuğu sıralarda.Böyle tatlı ve rahat bir çocukluğum olmuştu ki, şu anda unuttuğum farklı şeyler de vardı ama çok da uzun  olmasına gerek yok değil mi?O yüzden bu mimi yapmak isteyen herkes yapabilir.Yazmak isteyen herkesi mimliyorum.Hoşça kalın! :)